Refleksje schodowe. ( z zamiarem wywołania uśmiechu, ale bo ja wiem, czy wyszło)

Ile razy zdarzyło się Wam wygarnąć komuś tak, że aż mu poszło w pięty, ... jak się już pożegnaliście?
Na ten przykład bezczelnemu kierowcy, fałszywej koleżance, cynicznemu lekarzowi?
Kiedy to zbici z tropu, a pełni buzującego w was oburzenia szukaliście zszokowani słów inteligentnej riposty, lub nie zdoławszy jeszcze pojąć, co właściwie zaszło, nim dotarł do waszego ośrodka reakcji na chamstwo impuls:  " Biiip, właśnie zostaliśmy obrażeni/ zlekceważeni/ zrobieni w trąbę" - sprawca oddala się, lub my sami odchodzimy zatkani, jakby obuchem ktoś palnął nam w głowę?
Znacie takie uczucie, gdy nagły przypływ weny wydobywa wreszcie z odetkanej krtani potok słów o najwyższym kunszcie oratorskim, argumentacyjnym, "dykcyjnym" i błyskawicznie układa się w ciąg logiczny, że aż szkoda, że ... nikt nie słyszał? I szlag trafia cały ten kunszt?
"Nooooo, ale mu wygarnęłaś" - słyszę wtedy swoje wkurwione alter ego, i ta bezpardonowa autoironia jeszcze bardziej podsyca palące uczucie "jakby w pysk dał".
"A gdzie byłaś mądralo, jak trzeba było się popisać swoim ciętym językiem?" - odpalam sama sobie. Dodam, że w sprzyjających warunkach mogłabym się odgryźć w pięciu językach, a i parę gwar by się znalazło. No, ale to trzeba mieć refleks. Sam mgr, dwa fakultety i fantazja to za mało.

 I takie dialogi wewnętrzne, ten o parę kroków, chwil, mgnień oka, ale bywa i godzin kilka spóźniony przypływ bohaterskiej żądzy odwetu, po mojemu nazywam refleksją schodową. Bo jak już jestem na umownym parterze, to mnie ta franca zawsze nachodzi, a nie te parę pięter wcześniej, gdzie mnie umysłowo skotłowano, i gdzie wszelkie me walory intelektualne poszły się bujać na drzewo :)
Albo może macie w najbliższym otoczeniu takie pełne najszczerszych chęci osoby, co zawsze chętnie doradzą: "To trzeba było mu powiedzieć..."? (Uwielbiam!!!)
Bo ja tak. Trzy razy tak!
Nie wymienię z nazwiska, bo czytają :)

I tak się zastanawiam, czemu zdarza się to tak inteligentnym, ułożonym  i bystrym osobnikom, a taki prostak i bufon tleniony zawsze sobie ulży szybko, sprawnie, bez wysiłku i wyrafinowanych wyrazów. I cóż, że niektórzy mają ich kilka w repertuarze. Ale za to zawsze śmiało ich używają. Rzec by można, bez głębszej analizy tychże.
A mnie mamusia wychowała, że się trzeba kulturalnie wyrażać.
I o, no tej bariery językowej nie przeskoczysz .

Do czego ja dziś piję?
A, tak bez związku :) Nikt mnie w ostatnim czasie nie zdegustował słownie, ani nie  wyrolował, żaden bulwers mnie nie spotkał, ale za to znalazłam w mym archiwum parę schodowych refleksji w obrazkach.
No i tak od słowa do słowa: włala, piszę :)
Akurat temat u nas w domu bieżący, bo zbieralim się w sobie 10 lat, aż uzbieralim i dojrzelim, by wymienić stare, nadgryzione zębem czasu i nie tylko, strychowe schody na takie, z których nikt ( tak łatwo) nie spadnie, a jak zauważyła ze szczyptą złośliwości moja przyjaciółka ( pozdrawiam serdecznie), żeby Czesiowi ułatwić włażenie i dokonywanie czynów zabronionych na poddaszu, gdzie, jak może kto pamięta, pożarł Czesio dwóch króli żywcem, bez popitki.
Obaj byli notabene z domu Jagiełło. ( I tu słyszę uszami mej wyobraźni to piękne przedwojenne "eŁ". No brak mi tego bardzo)

Inspiracje te mogą się przydać nie tylko tym, co mają zamiar uskutecznić podobną akcję, ale i tym, co schodów nie potrzebują wymieniać, ani nawet ich nie posiadają. Bo są tu także sprytne pomysły na skrytki, schowki, szafeczki,  fikuśne szufladki, schowanka itepe. A jak ktoś ma spryt i wyobraźnię, jakiś kącik do zagospodarowania, czy skosy, oraz dwie rączki w miarę zgrabne, lub męża, co dłubie w tym i owym, to może skorzysta z moich zasobów. Ja akurat pod schodami muszę mieć wolną przestrzeń, bo poniżej jest wejście do piwniczki, ale napatrzam się od miesięcy na te zdjęcia i wzdycham.

Tak więc enjoy :)

A jakby kogoś naszła jakaś refleksja, to proszę się nie krępować i walić śmiało, tak na zapas :)
Potrenować nie zaszkodzi, i można mailem, jak co mocniejszego się napatoczy :)

Czytałam artykuł, w którym mądre ludzie piszo, że emocji nie wolno w sobie tłumić. Odłożą się na wątrobie, albo sercu, i ogólnie organizm się nadweręża.
A po co. Szczególnie, że i tak nie ma lekko, i gdzie się człowieku nie ruszysz, tam schody.

 

O,  te  fikuśne nawet, szybko się ląduje :) 

                 A u nas będą w podobnym do tych  guście...          a ze starych pragnę mieć takie półki i stół :)

A wy wolicie ażurowe, czy z podstopnicami, policzkowe, zębowe, z zabiegiem, spoczynkowe, szklane, marmurowe, kręcone, metalowe,  młynarskie, betonowe, wyściełane jak w angielskich domach....Uff!
Ja najbardziej lubię takie stare skrzypiące z giętą, wyślizganą poręczą, po której można zjechać na sam dół.
Źle się czuję na lakierowanych na wysoki połysk. Od razu się rozjeżdżam :)
A kiedyś u takiej jednej ciotki... No ale to już opowiem inną razą :)))
Ale jeszcze dorzucę takie :)


           
     

No, to trzymajcie się poręczy.
A ja spadam do łóżeczka :)

Lewkonia